Συμβουλή στον Ναύτη!

  Ναύτη, σαν πας  Macaratiba,
  μπες στη λάσπη και κολύμπα...!
  Ξέχασε φουρτούνες-μπόρες,
  που σε βρήκαν στις Αζόρες......!
 


 H Macaratiba, μικρό Βραζιλιάνικο λιμάνι, κοντά  στο Rio de Janeiro. Ήσυχο και όμορφο.
 Παραλία και ψαροταβέρνες για τους    ηλικιωμένους. Μπαρ και όμορφα κορίτσια για
 τους νέους. Όλα στα πόδια σου και σε  προσμένουν

Απορία

Που χάθηκαν οι Ποιητές;

Που πήγαν οι Συνθέτες;

Πoιό ρέμα τους παρέσυρε,

μεσ’ σε θολά νερά

και πνίγηκαν οι στίχοι τους

και βούλιαξαν οι νότες;

Η Ειρήνη έμεινε ορφανή,

το άδικο θεριεύει,

η Μάνα τα παιδιά θρηνεί,

κι ο Χάροντας χορεύει.

Το δίκιο εσείς  υμνήσατε

και το Λαό αφυπνίσατε,

στα περασμένα χρόνια.

Γράψτε τραγούδι να ακουστεί

Εσείς που ύμνους γράψατε,

και  φως τη νύχτα ανάψατε,

το φλάμπουρο σηκώστε.

Πανιά να γίνουν οι στίχοι σας

κι οι μελωδίες αγέρι.

Και το τραγούδι όπως παλιά,

Ανάσταση να φέρει.

                                                                                     Galveston Anchorage

                                                                                       21 Σεπτέμβρη 2003

Γκρίζο το μέλλον.

Άδικα ψάχνω για κουράγιο,

δεν το πουλούν στην αγορά.

Παλιό σκαρί σ’ ένα καρνάγιο,

ταξίδι νοσταλγεί κάθε φορά.

Ιχνηλατώ στα σκοτεινά

κι ακροβατώ στο πουθενά.

Παλιές μου σκέψεις και καινούργιες,

άδολες,ύπουλες,πανούργες.

Ελπίδες μακρινές και φρούδες,

Χριστός,Μωάμεθ κι οι Βούδες.

Σκέψεις,ιδέες και σοφίες,

πανό,συνθήματα,πορείες.

Μετρώ τον πόνο με τον πήχη,

αγανακτώ,βρίζω την τύχη.

Μπαλώνωτα όνειρα τα τρύπια,

με του μυαλού τ’ άβατα μύχια.

Παλιές και νέες ιστορίες,

ναυαγισμένες θεωρίες.

Γκρίζο το χρώμα του Μέλλοντος μας.

Κενό το έξω και το εντός μας.

                             21/08/99  

Ρίτσος

Καββαδίας

Λειβαδίτης

Φυλακή

Όλοι η Γη μας φυλακή και μεις φυλακισμένοι,

με μια κλωστή τη λογική, μας έχουνε δεμένη.

Έχασαν το νόημα οι λέξεις κι οι αισθήσεις

και θα σε ‘πούνε και τρελό, αν λευτεριά ζητήσεις.

                                                Ινδικός Ωκεανός

                                                       Μάης  2006

Storm στον Ειρηνικό

Σαν θα βρεθείς σε ωκεανό και είναι αγριεμένος,

κόντρα ποτέ να μη του πας, γιατί 'σαι ξεγραμμένος.

Βουνό είναι τα κύματα και άνιση η μάχη,

που δίνουν μες στα πέλαγα, όλοι οι θαλασσομάχοι.

Μη γελαστείς και πεις ποτέ, νησί 'ναι το καράβι,

το κάνει καρυδότσουφλο και στο βυθό το θάβει.

Με σεβασμό τη Θάλασσα, να την ναι ταξιδεύεις,

για να φθάσει το μπάρκο σου, στο πόρτο που γυρεύεις.

1:41

Στρόμπολι

Ταξίδι καλοκαιρινό στη Μεσόγειο. Ρότα Ανατολική. Αριστερά στη πλώρη, ο ήλιος ανατέλλει και στη μπάντα μας, το Stroboli καπνίζει βαριεστημένα, Όταν η θάλασσα έχει κέφια, οι Στεριανοί θα ήθελαν, να είναι Ναυτικοί!

Ευχές πελαγίσιες

Ήρθες απόψε στη βαρδιόλα να με δεις,

χρόνια πολλά για να μου πεις

κι ήσουν ντυμένη στ’ άσπρα.

Το στίγμα που  έψαχνα να βρω, ώρα με τον Εξάντα,

το βρήκα μες τα μάτια σου,

που λάμπανε σαν άστρα

Κόκκινο εκατόφυλλο κρατούσες στο ‘να χέρι

κι ο έρωτας φτερούγιζε, κάτασπρο περιστέρι.

Ο κόσμος όλoς είσαι Συ, της άνοιξης λουλούδι,

δροσοσταλιά ‘σαι του Μαγιού και της χαράς τραγούδι.

Ο ήλιος είσαι την αυγή, όταν γλυκοχαράζει

Και πορφυρένιο λιόγερμα, την ώρα που βραδιάζει.

Ανθίζουνε κυκλάμινα σαν μου χαμογελάς

και τα πουλιά σωπαίνουνε, γλυκά σαν με φιλάς.

                                        1986

Απόνερα

Στ’ απόνερα που άφηνε, πίσω της η προπέλα,

έπνιγα χρόνια τον καημό, που ‘χα για μια κοπέλα.

Βουβός ήταν ο πόνος μου, βαθύ ήταν το σαράκι

και στα ταξίδια πουθενά, δεν βρήκα την Ιθάκη.         

Όταν ο Ναύτης στέκεται, αμίλητος στη πρύμη

κάνει το πόνο αμανέ, τον καημό ταξίμι.

Σαλπάρει ο νους του νοερά και μόνος ταξιδεύει,

αλλού πάνε τ’ απόνερα κι αλλού η καρδιά οδεύει.

                                                      13 Μάη 2016

Η λευτεριά της Σκέψης

Ο λογισμός ο λεύτερος σε φυλακή δεν μπαίνει,

ούτε αλυσίδα ατσάλινη και κόμπος δεν τον δένει.

Μόνο το σώμα φυλακή, μπορούν και φυλακίζουν,

τη σκέψη που κορφοπετά, ποτέ δεν την αγγίζουν.

Αγριοπούλι ο λογισμός και σε κλουβί δεν κάνει,

κι αν δεν ζήσει λεύτερος, κάλλιο ‘χει να πεθάνει.

Δεν τον χωρούν λευκά κελιά, ούτε Guantenamo

πετά σε βράχου τη κορφή κι όχι σε βούρκο κι  άμμο.

Αντάρτης είναι ο λογισμός κ οι σκέψεις φυσεκλίκια,         

που σκέφτονται ελεύθερα και πολεμούν ανδρίκια.

Ο λεύτερος ο άνθρωπος, λεύθερα συλλογιέται,

παλεύει  με το άδικο και  κονταροχτυπιέται.

Ας είναι η μάχη άνιση, το δίκιο είναι μαζί μας.

Η νίκη θα έρθει κι ας αργεί και θα ναι όλη δική μας.                         

                               

                                                                Νότιος Ειρηνικός

                                                                   22/05/05

Μας κυβερνούν οι παπαγάλοι

Μας κυβερνούνε παπαγάλοι,

σήμερα αυτοί,αύριο άλλοι.

Δεν διαφέρουν βασικά,

έχουν ίδια αφεντικά.

Όταν βγαίνουν στα μπαλκόνια,

κορδωμένοι σαν παγόνια,

ρίχνουν λάσο και σχοινί,

σαν τους μάγους στη σκηνή.

Η Φωτογραφία σου

Μια φωτογραφία σου,πάνω στο τραπέζι

και μια φυσαρμόνικα, άρχισε να παίζει.

Συντροφιά στα πέλαγα,σ΄έχω μέρα νύχτα,

τα μαλλιά σου ξέπλεκα,όπως είναι ρίχτα.

Μια φωτογραφία σου, ο δικός μου  κόσμος.

Χάραμα και λιόγερμα,μυρωδάτος δυόσμος.

Χαίρομαι σαν χαίρεσαι και χαμογελάς.

Θάλασσα τα μάτια σου,όταν με κοιτάς.

Μια φωτογραφία σου, μου ΄στείλες στα ξένα

κι ήρθες και ταξίδεψες, στα πέλαγα μ΄εμένα.

Ήρθες και σ΄αγκάλιασα,μες στα δυο μου χέρια

κι έγιναν τα όνειρα,κάτασπρα περιστέρια.

Μια φωτογραφία σου,πελαγίσιο αγέρι,

τη χαρά που μου ΄λειπε,ήρθε  να μου φέρει.

Άστραψαν τα μάτια σου,ολόγιομα φεγγάρια,

ήλιος,άστρα και φιλιά,ναυαγού φανάρια.

Μια φωτογραφία σου,όνειρο και πάθος,

τα χαμένα χρόνια μας,χάθηκαν από λάθος.

Μόνη σου  ζωγράφιζες,θολό τον ουρανό,

μόνος μου ταξίδευα, στο απέραντο κενό.

                                         Αύγουστος ΄96

                                         Caribbean sea

Νεφέλη

Κάνει ο Έρωτας καπρίτσια στην απάνω γειτονιά.

Τραγουδάνε τα κορίτσια και χορεύουν τα παιδιά.

Οι γριές κρυφοκοιτάζουν και οι γέροι αναστενάζουν.

Βγαίνουν χήρες στα μπαλκόνια, τα πουλιά πετούν στα κλώνια.

Έρως βγήκε παγανιά, πόλεμος στη γειτονιά.

Με σαϊτες και με βέλη, ποιος θα κλέψει τη Νεφέλη.

Την Νεφέλη δεν την μέλει και χαμόγελα δεν θέλει.

Λεύτερη είναι σαν πουλί, δεν χαρίζει το φιλί.

Βάζει  ο έρωτας σημάδι, της  Νεφέλης τη καρδιά

κι από ζήλια στο σκοτάδι, άστραψε μια μαχαιριά.

Θρήνος ‘γιναν τα τραγούδια, έπαυσαν και οι χοροί

δάκρυσε κι αυτός ο Χάρος, τη Νεφέλη τη νεκρή.

                                                                              Ατλαντικός, Ιούνης ‘95

Απόπλους

Μόλα τους κάβους.

Κράτησε μονάχα τη λεντία.

Αν χρειαστεί, βίρα σιγά

ή κάνε εξαρτία.

Πρόσω αργά η μηχανή.

Ατλαντικός

Βάλε δεξιά τιμόνι.

Μαχαίρι ήταν το φιλί

κι ο χωρισμός σκοτώνει.

Σφύριξε τρεις, χαιρέτησε,

 της προκυμαίας τη θλίψη.

Κοίταζε αλλού για να μη δεις,

το δάκρυ που πάει να κρύψει.

Η άγκυρα στη θέση της

κι η πλώρη έχει ανοίξει.

Μένει η θλίψη στη στεριά,

πάει ταξίδι η πλήξη.

             Ατλαντικός, 14 Ιούνη ‘95

Μπούσουλας

                                  

Με χαλασμένο μπούσουλα,

πως θa βρω τη στεριά?

Κρυφά ελπίζω στο Θεό

και στ’ άστρο του Βοριά.

Ο Ναύτης που ανόρεξα,

κρατάει το τιμόνι,

σπιρτόξυλο στο στόμα του,

μασάει και δαγκώνει.

Ο παπαγάλος άκεφος,

μουγκός έμεινε πάλι.

Καρφί στα μάτια με κοιτά

και ξύνει το κεφάλι.

Πέσανε τα πολύχρωμα,

φτερά του ένα-ένα

και τα μαλλιά που άσπρισαν

γεράσανε και μένα.

Άδικος κόπος και οι προσευχές,

σκόπισαν στον αέρα.

Ο παπαγάλος πνίγηκε,

στη θάλασσα μια μέρα.

Με χαλασμένο μπούσουλα,

δεν βρήκα τη στεριά.

Πάνω σε ξέρα άραξα,

με τη φυρονεριά.

                Bay of Biscay

                 03/03/96