Πάλι μαζί

Χαμένος εσύ,στης πόλης τους δρόμους.

Χαμένος εγώ,σε άγνωστους κόσμους.

Σε σπασμένους καθρέπτες,ραγισμένες μορφές,

με καινούργιες ιδέες κι αντιλήψεις παλιές.

Εφιάλτης ονείρου,η νυχτερινή διαδρομή

και της σκέψης οι δρόμοι,έχουν πάθει ρωγμή.

Τα συνθήματα ξεθώριασαν στους τοίχους

κι οι ποιητές,ξεχάσανε τους στίχους.

Κερδισμένες παρτίδες και χαμένες πατρίδες,

0ι παλιές μας αφίσσες,σε ρολό τυλιγμένες.

Ποιός ξέρει που μας παν’ τα βήματα μας

κι αδρανείς ακολουθούμε τη σκιά μας.

Σ’ έψαχνα στα συντρίμια των χαμένων ελπίδων

και στις καθημερινές αναζητήσεις των εφημερίδων.

Στο Κερατσίνι,στη Δραπετσώνα,στην Ιωνία,στον Κολωνό

κι ήσουνα δίπλα μου σαν τότε,κάτω από ‘να κόκκινο πανώ.                      

                                          

                                      10 Μάρτη ‘94

Αντάμωμα στον Ωκεανό

Ήρθες απόψε στη βαρδιόλα να με δεις,

σε βάρδια ωκεάνια, μεσάνυχτα και κάτι.

 Κρυφοκοιτάζει o Sirius ,o  αναιδής

κι όλο σου κλείνει πονηρά το μάτι.

Την ομορφιά σου ζήλεψε και τ άσπρο σου φουστάνι

και τα μαλλιά που ανέμελα, ριγμένα είχες στους ώμους.

Θαρρούσε με τη λάμψη του, πως θα σε ξετρελάνει,

γιατί δεν ήξερε της Γης, του Έρωτα τους νόμους.

Δεν ήρθες μεσοπέλαγα για να φλερτάρεις άστρα.

Τον Ναύτη σου ήρθες για να δεις, που μήνες ταξιδεύει,

και το καημό της μοναξιάς,  πλέκει  σαν σαλαμάστρα

κι ότι ποθεί στον ύπνο του και στ’ όνειρο γυρεύει.

Σε σύννεφο περαστικό, έκρυψε τη ντροπή του

και έψαχνε της ήττας του, να βρει άκρη του μίτου.

Εκεί του είπε ο Aldebaran, που του κρατούσε τσίλια,

αγάπη δεν κερδίζεται, που δεν λογιάζει μίλια.

Το Μυστικό

Από παιδί ταξίδευα στις θάλασσες του κόσμου

και ξέχασα τις μυρωδιές, βασιλικού και δυόσμου.

Και τώρα γέρο Ναυτικός, πάλι χαράσσω ρότες,

σαλπάρω με τα όνειρα, μα είναι κι αυτά προδότες.

Τη μια στη Κίνα βρίσκομαι, την άλλη στο  Βραζίλι
μα με εφιάλτη με ξυπνούν, όλοι οι πνιγμένοι φίλοι.

Όλους αυτούς που έστησε, ο Χάροντας καρτέρι

και χάθηκαν στα πέλαγα, χωρίς να γίνουν γέροι.

"Δάκρυ μη βγάλεις  αδελφέ, πάρε αυτό να δώσεις.

Είναι το δαχτυλίδι μου, αλλά μη με προδώσεις.

Παρ' το και δωσ' το, μα μη πεις ποτέ σου την αλήθεια,

μη δώσεις στη κοπέλα μου, καημό πικρό στα στήθια. 

Πες της πως ήμουν μέθυσος ή και χασισοπότης,

και η αγάπη ψεύτικη, τρέλα ήταν της νιότης.

Πες της πως την απάτησα, με μια μικρή στ’ Αλγέρι,

να με μισήσει επιθυμώ, για να ‘βρει άλλο ταίρι.

Δεν θέλω μαύρη φορεσιά, για μένα να φορέσει

κράτα το μυστικό κρυφό, μη κλάψει και πονέσει".

Ξυπνώ και λέω με όνειρα, ποτέ μη ταξιδέψεις,

γιατί ξυπνούν τα μυστικά και πως να τα μερέψεις.

                                                             Απρίλης 2016