Ωσάν τον ανεμόμυλο ο νους μου όλο γυρίζει,
οκτώ πανιά του άπλωσα κι ανέμελα σφυρίζει.
Με το μελτέμι που φυσά, ο νους μου ταξιδεύει,
της λογικής τα σύνορα, σπάει και δραπετεύει.
Απ΄ της Μαδάρας τη κορφή, σαλτάρει στη Σελένα
και γίνονται με μια βουτιά ο νους και κύμα, ένα.
Χορεύει στις ψηλές κορφές, των άγριων κυμάτων,
κι αναπολεί τις ομορφιές των περασμένων νιάτων.
Θυμάται που ταξίδευε, σ' Ανατολή και Δύση,
κι όλες του κόσμου τις χαρές, ποθούσε να θερίσει.
Την μια στη Κίνα έφτανε, την άλλη στη Βαγδάτη,
σύνορα δεν υπήρχανε, στο νου μου τον Αντάρτη.
Χόρευε με τα κύματα, μες στον ωκεανό,
αλλά ποθούσε πάντοτε, αέρα στεριανό.
Πετούσε και στον ουρανό, συντρόφους είχε τ' άστρα
και χαιρετούσε αγωνιστές, που γκρέμιζαν τα κάστρα.
Τον ήλιο τον κοσμογυρευτή ρωτούσε για να μάθει.
γατί ο ανθρώπινος ο νους κάνει περίσσια λάθη?
Γιατί λιγόστεψε η χαρά κι αυξήθηκε το δάκρυ?
Πες μου εσύ, που είσαι Φως, γιατί δεν βρίσκω άκρη.
“Για τα κακά που γίνονται, ο νους τ' ανθρώπου φταίει
έχεις κι εσύ το μερδικό αφού έχεις νου”, μου λέει.
“Όλες τις ομορφιές της γης ο νους τις λιγοστεύει
γιατί το δίκιο χάνεται και τ' άδικο θεριεύει.
Ο νους αρχίζει πόλεμους, ο νους τα δάση κάβει,
κι αφού σκορπίσει θάνατο, ένα κερί ανάβει.
Ο νους άμα ε-δούλευε για το καλό του κόσμου,
δεν θα λιγόστευε η χαρά κι οι μυρωδιές του δυόσμου.
Βάλτε το νου σας στο σωστό, το δρόμο να δουλέψει,
γιατί η Φύση στ' άδικο, δεν θα σας προστατέψει”.
Μετά από αυτή τη συμβουλή, μου έκλεισε το μάτι,
ο Ήλιος ο ταξιδευτής και μ' άφησε αμανάτι.
Βρε νου μου, τι το ήθελες στον ουρανό να φθάσεις,
και με τις ερωτήσεις σου, την ξενοιασιά να χάσεις?
Μάζεψε τώρα τα πανιά κι ο μύλος θα γυρίσει,
όταν ο νους με σύνεση, τον νιο κόσμο θα κτίσει.
