Κάτω από τη φυλλωσιά ,
του γέρο πλάτανου,
σμίγοντας τα όνειρα μας,
χτίζαμε το Μέλλον.
Ήταν ανθρώπινα, ζεστά
και σαν το μπόι μας μικρά.
Ένα τραγούδι ερωτικό,
μέσα στη νύχτα.
Άλλαξαν χρώματα πολλά,
κόκκινα, γκρίζα και μαβιά.
Γίναν πουλιά, γίναν θεριά
και στη καρδιά μικροί αλήτες.
Κι απόψε, σαν και τότε στα παλιά,
τ’ αχτένιστα σου τα μαλλιά,
ένα φεγγάρι τα στολίζει ανατέλλον.
13 Ιούλη 2000
