«Ετοιμάσου
καπετάν Κωνσταντή! Την επόμενη βδομάδα μπαρκάρεις». Έφθασε το όρντινο από την εταιρεία και την μεθεπόμενη βδομάδα
ήταν Χριστούγεννα. Δεν ήταν κεραυνός εν
αιθρία, γιατί είχα μήνες ξέμπαρκος, Το περίμενα, αλλά άλλο να το περιμένεις κι
άλλο να νοιώθει τη θηλιά να σου σφίγγει το λαιμό. Είχα κι ανάγκη να μπαρκάρω,
αλλά και παραμονές Χριστουγέννων;
Η
προετοιμασία «απόπλου» για μπάρκο, είναι μια στενάχωρη διαδικασία και η
ψυχολογία γκρίζα. Ετοιμάζεσαι να φύγεις και θα αφήσεις πίσω σου, ότι δεν ήθελες
να αποχωριστείς. Σύζυγο – παιδιά και τη γερόντισσα τη μάνα. Σκέφτεσαι τι πρέπει να πάρεις μαζί σου στο
ταξίδι και βλέπεις τη ανοικτή βαλίτσα σαν εχθρό σου. Δεν πρέπει να ξεχάσεις
τίποτα που θα σου χρειαστεί στο πέλαγος. Ότι ξεχάσεις, θα σου λείπει, μέχρι να
φθάσεις κι αν φθάσεις, σε καλόβολο
λιμάνι. Δεν προγραμματίζεις που θα πας, πόσο θα μείνεις. Πηγαίνεις όπου πάει το
καράβι και μένεις όσο διαρκεί η φορτοεκφόρτωση. Σε μια βαλίτσα πρέπει να χωρέσουν τα πάντα. Οδοντόπαστα,
βουρτσάκι και ξυριστικά. Ρούχα δουλειάς και εξόδου, χειμωνιάτικα και
καλοκαιρινά. Σαλπάρεις από λιμάνι καλοκαίρι και φθάνεις χειμώνα στο επόμενο.
Παίρνεις μαζί σου τις φωτογραφίες των αγαπημένων σου, λίγα βιβλία και κασέτες
με λαϊκά, να σου κρατάνε συντροφιά, στη πελαγίσια μοναξιά.
Όταν κλείνεις τη βαλίτσα ξέρεις πως, ο βουβός καημός του χωρισμού σου πλησιάζει.
«Αναχωρείς την Τρίτη 13 του μήνα από το Ελ. Βενιζέλος. Στο Durban θα πάρεις το βαπόρι. Έρχεται από Αμερική και πηγαίνει για Al Basrah. Στο αεροδρόμιο θα σε περιμένει ο
πράκτορας», οι τελευταίες οδηγίες απόπλου. Τυπικές, ψυχρές, τηλεγραφικές.
Ο αποχωρισμός σκληρός σαν ατσαλόπετρα. Ο καημός δεν περιγράφεται με
λέξεις.
«Καλώς όρισες», με καλοδέχτηκε ο υπάλληλος του πράκτορα. «Θα μείνεις στο
ξενοδοχείο σήμερα και αύριο το πρωί, που θα περνά το καράβι ανοικτά από το
λιμάνι μας, θα πας με ελικόπτερο και θα ναυτολογηθείς. Όλα είναι κανονισμένα
κύριε».
Πρώτη φορά βρέθηκα να πετώ πάνω από τον Ινδικό Ωκεανό. Τι έχουν αν δουν
τα μάτια μου ακόμη, σκέφτηκα καθώς έκανε προσνήωση στη κουβέρτα του πλοίου το
ελικόπτερο και το άγημα προσνήωσης, κρατιόταν
να μη το παρασύρει ο αέρας από τον έλικα του.
Αποβιβάστηκα και επιβιβάστηκε ο συνάδελφος που αντικαθιστούσα, με τη χαρά του ξέμπαρκου στο πρόσωπο του, καθώς μας
χαιρετούσε την ώρα που το ελικόπτερο ήταν έτοιμο να απονηωθεί. Με καλωσόρισαν
και το πλοίο συνέχισε το ταξίδι.
Ο Ινδικός ήταν ήρεμος αυτή την εποχή και μετά από μέρες φθάσαμε στη Fujairah, για πετρέλευση και τρόφιμα. Είχαμε
λογκάδο ταξίδι για να πάμε Αμερική μετά τη φόρτωση.
Θα φορτώναμε σε ένα Sea Island Oil Terminal στο Ιράκ και θα ξεφορτώναμε μεσοπέλαγα στο Κόλπο
του Μεξικού. Στεριά δεν θα βλέπαμε ούτε με το κιάλι και δεν μας έφταναν όλα
αυτά. Πλησιάζοντας στο, ας το ονομάσουμε
λιμάνι για να μη μπερδευόμαστε, Al Basrah, άρχισαν τα όργανα της νηοψίας, από
τους προστάτες της περιοχής.
Δύο πολεμικά σκάφη με το πλήρωμα τους σε ετοιμότητα και με τα όπλα να
στοχεύουν, περικύκλωσαν το πλοίο μας.
«Από πού ερχόσαστε, σάμπως δεν ξέρανε. Που πηγαίνετε, σάμπως δεν ξέρανε.
Πόσα άτομα είστε πλήρωμα. Σταματήστε τις μηχανές. Ρίξτε ανεμόσκαλα. Να
παραμείνει στη Γέφυρα μόνο ο Πλοίαρχος και στο μηχανοστάσιο, μόνο ο πρώτος
Μηχανικός. Οι υπόλοιποι να παραταχθούν σε γραμμή στη πλώρη και όλα τα
διαμερίσματα του πλοίου να έχουν ελεύθερη πρόσβαση, για έλεγχο που θα σας
κάνουμε».
Ακολουθήσαμε τις διαταγές και άρχισε το μαρτύριο στη πλώρη.
Παρατεταγμένοι όλοι στη σειρά ακουμπούσαμε στα ρέλια, να μας βλέπουν για να μας μετρήσουν. Ήμασταν τρομοκράτες, μέχρι να βεβαιωθούν, ότι
ήμασταν ταλαίπωροι ναυτεργάτες. Από τη
θάλασσα μας στόχευαν τα όπλα τους κι από τον ουρανό μας έκαιγε ο ήλιος, που θα
ήταν πάνω από 40 βαθμούς κελσίου. Έτσι μείναμε
ώρα πολύ. Ψηθήκαμε από τη ζέστη και κοριζάσαμε στη δίψα, μέχρι να
τελειώσει ο έλεγχος και το μαρτύριο. Δεν είχαμε προβλέψει, ούτε ένα μπουκάλι
νερό να έχουμε στη ζούλα.
Μεγάλη ήταν η ανακούφιση μας, όταν έληξε ο έλεγχος και επιστρέψαμε στα
καπνιστήρια. Αφού πέρασαν λίγα λεπτά, όσα χρειάστηκαν να ξεφορτωθούν τα όπλα,
αυτοί που μας σκόπευαν πριν λίγο, ήρθαν και κάθισαν μαζί μας. Τους κεράσαμε Coca Cola και έπαψαν να μας βλέπουν σαν
εχθρούς. Αργότερα, όταν μάθαμε ότι κι αυτοί περνάνε δύσκολα εδώ, μπορεί να γίναμε και φίλοι. Πέντε μήνες
περνούσαν εδώ, χωρίς πρόσβαση στη στεριά, μου είπε ο John, ένα νέο παλικάρι 25 χρόνων.
“For five thousand dollars”, μου απάντησε, όταν το ρώτησα Γιατί;
Στα επόμενα ταξίδια ξέραμε. Παίρναμε μαζί μας
μπόλικο νερό στη πλώρη.
Τρία ταξίδια έκανα Al Basrah – Gulf of Mexico με το VLCC Tanker και πρόσθεσα εφτά μήνες στο
ναυτολόγιο μου και τους έχασα από αυτό που λέμε Ζωή. Εφτά μήνες χωρίς επαφή με
στεριά. Πέρασαν τα Χριστούγεννα, πέρασε και το Πάσχα. Ο χρόνος, μηχανή είναι
και γυρίζει. Αν φέρνει στεναχώριες ή χαρές, ούτε
γνωρίζει. Πέρασαν επτά μήνες! Έκλεισε το
κοντράτο ναυτολόγησης, πλησιάζοντας στο τόπο που ναυτολογήθηκα, στο Durban. Με τον τρόπο που ήρθα στο καράβι, με τον ίδιο ξεμπάρκαρα.
Μόνο τα συναισθήματα ήταν, τελείως διαφορετικά.
Κατά την απονήωση του ελικοπτέρου, ήμουν εγώ που χαμογελούσα τώρα, κοιτάζοντας
το καράβι να συνεχίζει το ταξίδι. Ας είναι καλοτάξιδο, αλλά χωρίς εμένα.
Η επιστροφή στο σπίτι είναι χαρά! Δεν θα την λιγοστέψω, ούτε με λέξεις
κι ας είναι φιλενάδες μου.
Μια ερώτηση μόνο θα ήθελα να κάνω, σε
όσους είχαν την υπομονή, να φθάσουν μέχρι εδώ, στο τέλος της ιστορίας μου.
Θα ερχόσασταν μαζί μου στο ταξίδι;
Νοέμβρης 2023
