Κάποτε,
την απαλότητα των χρωμάτων
και το ισχνό κορμάκι των
κυκλάμινων,
καμάρωνα
στις σχισμές των βράχων.
Ζήλευα,
Τον Ρίτσο,
μέχρι που τα άφησε ορφανά
κι έφυγε,
στο στερνό του ταξίδι
Ήμουν άδικος.
Οι Μεγάλοι ποιητές
κι ο αληθινός έρωτας,
δεν φεύγουν ποτέ.
Πρόσφατα,
σ’ένα εφιαλτικό όνειρο,
πάλεψα με τον θάνατο .
Όπως ήταν φυσικό,
νικήθηκα.
Στις ρωγμές του πέτρινου τάφου
μου,
φύτρωσαν μικρά,αθώα,κυκλάμινα
και ζωντάνεψαν του ποιητή
οι στίχοι.
Νεκρός χάϊδεψα τα αιθέρια άνθη
τους
και ήρεμος,
συνέχισα τον ύπνο μου.
Ινδικός 23 Μάη ‘94
