Όταν θα ‘ρθουν τα χιόνια,
γύρω στη φωτιά,τα εγγόνια.
Θα τους λέω ιστορίες,
για ληστές και συμμορίες.
Γι’ αρχηγούς και βασιλιάδες,
που ‘χαν πρόστυχες κυράδες.
Όλοι εκλέβαν τον Εργάτη,
απ’ τη Δύση,ως τον Ευφράτη.
Μέρα νύχτα στη δουλειά,
μα πεινούσε η φαμελιά.
Το δικό μου παραμύθι,
θα 'ναι αλήθεια κι όχι μύθοι.
Χρόνια δίσεχτα και μαύρα
και το δίκιο στη κρεμάλα.
Με πληγές και σκοτωμένους
και μ’ αγώνες προδομένους.
Φυλακίσεις κι εξορίες,
ματωμένες εμπειρίες.
Η δική μου η γενιά,
έζησε στη παγωνιά.
Λιγοστά τα καλοκαίρια,
σαν γροθιά,ήταν τα χέρια.
08/06/96
