Με χαλασμένο μπούσουλα,
πως θa βρω τη στεριά?
Κρυφά ελπίζω στο Θεό
και στ’ άστρο του Βοριά.
Ο Ναύτης που ανόρεξα,
κρατάει το τιμόνι,
σπιρτόξυλο στο στόμα του,
μασάει και δαγκώνει.
Ο παπαγάλος άκεφος,
μουγκός έμεινε πάλι.
Καρφί στα μάτια με κοιτά
και ξύνει το κεφάλι.
Πέσανε τα πολύχρωμα,
φτερά του ένα-ένα
και τα μαλλιά που άσπρισαν
γεράσανε και μένα.
Άδικος κόπος και οι προσευχές,
σκόπισαν στον αέρα.
Ο παπαγάλος πνίγηκε,
στη θάλασσα μια μέρα.
Με χαλασμένο μπούσουλα,
δεν βρήκα τη στεριά.
Πάνω σε ξέρα άραξα,
με τη φυρονεριά.
03/03/96
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου