Απεργία

 

Όλη τη μέρα στο γιαπί, στη φάμπρικα, στο λατομείο,

σε κάποιο τραίνο της γραμμής, σε σκουπιδιάρικο, σε πλοίο.

Δουλεύουμε ολημερίς, εμείς της γης οι δουλευτάδες.

Σε μας ιδρός, πικρό ψωμί και σ’ άλλους οι παράδες.

 

Αδέλφια όλοι ήμαστε το κόσμου οι εργάτες

μα άλλοι θυσαυρίζουνε, απ’ τις δικές μας πλάτες.

Εμείς τη γη οργώνουμε κι οικοδομές σηκώνουμε,

στα κρύα ξεπαγώνουμε και μες στη ζέστη λιώνουμε.

 

Το δίκιο μη προσμένετε, κανείς να μας το δώσει,

μόνο αγώνας Ταξικός, τ’ άδικο θα σκοτώσει.

Οι κυβερνήσεις των Αστών, ψηφίζουνε τους νόμους,

κι η εργατιά τους καταργεί, μ’ αγώνες μες  στους δρόμους.

 

Νόμος είναι το δίκιο μας, συνάδελφε Εργάτη,

που κάθε μέρα γράφουμε, με  ιδρώτα και με αίμα.

Στη πάλη με τ’ αφεντικά και τον απεργοσπάστη,

μη σταματάς ούτε στιγμή, το άδικο πολέμα.

 

Όπλα είναι τα χέρια μας, ο νους κι η δύναμη μας

κι η απεργία οδηγός, να φθάσουμε στη Νίκη.

Είναι καιρός να πάρουμε, στα χέρια τη Ζωή μας,

τον ήλιο να κοιτάξουμε, γιατί σε μας ανήκει.

 

Στου λιμανιού το καλντερίμι, οι Ναυτεργάτες μαζεμένοι,

κάτω απ’ το πανό της απεργίας, μια γροθιά είναι ενωμένοι.

Στις αποβάθρες τα ποστάλια είναι δεμένα

και δεν σφυρίζουν στους σταθμούς τα τραίνα.

 

Σαν σημαία κυματίζει, του Εργάτη η γροθιά

και τ’ αφεντικά κρυμμένα, ακονίζουνε σπαθιά.

Μάχη είναι η Απεργία, πόλεμος αν χρειασθεί,

κι υποχρέωση του Εργάτη, είναι να αγωνισθεί.

 

Η Πρώτη του Μάη

 

Δεν είναι αργία, είναι Απεργία.

Είναι Υποχρέωση, μα και Τιμή.

Η Μνήμη των Νεκρών μας, είναι Αγία

και την Τιμούμε, κάθε μας Στιγμή.

                                               1986