Όνειρα απατηλά

 

Έκανα όνειρα πολλά κι όλα τα έβλεπα εφικτά,

Σαν  ήμουν νέος και πετούσα, σε σύννεφα ουτοπικά.

Ποιήματα σχεδίαζα να γράψω , ντυμένα ερωτικά με μουσική,

για πόρνες και φτωχούς αλήτες, που χρόνια έχουν κλείσει φυλακή.

Ήθελα σ’ αταξίδευτα πελάγη,  να χαράξω νέες ρότες,

στα τραγούδια να προσθέσω κι άλλες νότες,

Στη πέτρα να έδινα ζωή, σαν Σμιλευτής.

Στο πόνο να έδινα χαρά, σαν Γητευτής.

Μάκρος να δώσω, στη Ζωή τη γερασμένη,

νήμα πολύχρωμο, στη κόρη που υφαίνει.

Στον σκλάβο, τις αλυσίδες του να σπάσω

κι όποιον τον πνίγει τ’ άδικο, με δίκιο να κεράσω.

Τίποτα από τα θέλω μου, δεν έχω καταφέρει.

Δεν ζωντανεύουν τα όνειρα, με ευχές στο πεφταστέρι.

 Φτωχός ο απολογισμός μου τελικά,

κανείς δεν θέλω να με κρίνει φιλικά.

Γι’ αυτό θα αλλάξω ταχτική και τα όνειρα μου θα παντρέψω.

Για τη Ζωή που ‘ναι σκληρή, μ’ αγώνες για το δίκιο θα παλέψω.