Αποδημητικά Πτηνά

 

                                                   

     Ήταν μέσα φθινόπωρου που περάσαμε το Βόσπορο, πηγαίνοντας για Μαύρη Θάλασσα.  Είχε συννεφιά εκείνη τη μέρα και το τοπίο μελαγχολικό. Τίποτα δεν θύμιζε την άνοιξη που είχα ξανά περάσει για τελευταία φορά. Την άνοιξη ο Βόσπορος είναι πιο όμορφος, να τον ταξιδεύεις. Τότε που είναι ολάνθιστες οι Βυσσινιές, ανάμεσα στα παλιά αρχοντικά, στην αριστερή του όχθη, ταξιδεύοντας Βορειοανατολικά. Μόνο τα ψαροκάικα όπως και τότε, εμπόδιζαν την πλεύση του πλοίου μας και ο Τούρκος πλοηγός, μάταια ούρλιαζε στους ψαράδες. Κανείς δεν τον άκουγε και ο κίνδυνος ατυχήματος ελλόχευε, κάθε στιγμή. Πριν φθάσουμε στην έξοδο των στενών, αφήσαμε πλοηγό και σε λίγα λεπτά και το φανάρι, Anatolu Feneri, όπως το λένε οι Τούρκοι, συνέχιζε τις αναλαμπές του, στη πρύμη μας δεξιά. Η Μαύρη Θάλασσα μας υποδέχθηκε καλοσυνάτη. 

    Προορισμός φόρτωσης το λιμάνι Novorissiysk της Ρωσίας. Μεγάλο λιμάνι και τα χρόνια της Σοβιετικής Ένωσης, καλοδεχόταν τους Ναυτικούς στο seamens club. Άλλες εποχές κι οι Ναυτικοί, με άλλη νοοτροπία τα χρόνια εκείνα. Τώρα όλα έχουν αλλάξει και η φόρτωση στα γκαζάδικα, διαρκεί λιγότερες από εικοσιπέντε ώρες. Που να πας, τι να δεις και τι να κάνεις? Όλα τα λιμάνια έχουν γίνει αφιλόξενα γιατί ο χρόνος καθορίζει και το κέρδος. “The time is money” και τα σκυλιά δεμένα.

    Μετά από λίγες ώρες πλεύσης πήραμε διαταγή, να κανονίσουμε την μέρα και ώρα άφιξης, γιατί στο αγκυροβόλιο, δεν υπήρχε χώρος για ασφαλή αγκυροβολία.  Ακολουθώντας  τις οδηγίες, ο καπετάνιος υπολόγισε χώρο και χρόνο, για να βρεθούμε την προγραμματισμένη ώρα στο λιμάνι και σταμάτησε τη Μηχανή για να «σκοτώσουμε» το χρόνο. Μείναμε δυο μερόνυχτα περιμένοντας κι ευτυχώς ο καιρός συνέχιζε να είναι καλός. Μόνο το κρύο είχε αρχίσει να γίνεται αισθητό.

     Την δεύτερη νύχτα αναμονής, με τα φώτα όλα αναμμένα και χωρίς πρόβλημα από παραπλέοντα πλοία, η βάρδια 12-4, ήταν μια ήσυχη βάρδια. Όταν είπαμε ότι είχαμε να πούμε με τον Ναύτη από τις Φιλιππίνες, λίγα πράγματα δηλαδή και ανούσια για να περάσει η ώρα, πέρασα στο chart room. Δεν είχαν περάσει ούτε πέντε λεπτά κι ακούω, μπαμ – μπουμ χτυπήματα, σαν κάποιοι να πετροβολούσαν  τα χονδρά τζάμια τη Γέφυρας. Ήταν απρόσμενα και ξαφνιάστηκα. Τρόμαξα και λίγο.

   Τι είναι αυτό ρε Antonio, ρώτησα το Ναύτη, αλλά κατάλαβα πριν προλάβει να σκεφθεί και να μου απαντήσει, «δεν ξέρω καπετάνιε». Ένα σμήνος από αποδημητικά πουλιά, έπεσαν πάνω στο καράβι, τυφλωμένα από τα φώτα και τους προβολείς του πλοίου. Ένα – ένα και πολλά μαζί, χτυπούσαν και έπεφταν λαβωμένα και ξεψυχούσαν στις λαμαρίνες, κάτω από τα φώτα.  Μάζευε  είπα στο Ναύτη και ξύπνησα και το λοστρόμο για να βοηθήσει. Ο ¨λιθοβολισμός» συνεχίστηκε για ώρα. Αμέτρητα ήταν τα ορτύκια που έπεφταν λαβωμένα από τα χτυπήματα και όσα δεν προλάβαιναν να κλείσουν νεκρά τα μάτια, τα αποτελείωνε ο λοστρόμος. Μαζί τους μετανάστευαν και κάποια χελιδόνια κι αντί να σκεφτώ το «έγκλημα» που άφηνα να διαιωνίζεται εκείνη την ώρα, παρατήρησα ότι τα χελιδόνια, είχαν καλλίτερα αντανακλαστικά. Χιλιοστά πριν χτυπήσουν στα τζάμια ή στις λαμαρίνες, αντιδρούσαν και γλύτωναν το χτύπημα και το θάνατο.

    Όταν ο λοστρόμος βαρέθηκε να αποτελειώνει τα χτυπημένα αθώα πουλιά, φρόντισε και κράτησε κάμποσα ελαφρά χτυπημένα ή ζαλισμένα. Τα έκλεισε σε ένα αδειανό δωμάτιο. Τους έδινε νερό και τροφή τις επόμενες μέρες , ίσως γιατί ήθελε να εξιλεωθεί. Το πρωί έβαλε τους Ναύτες και περισυνέλλεξαν τα σκοτωμένα ορτύκια, από τη πλώρη, τη πρύμη και  κάτω από όλους τους προβολείς. Ήταν πολλά τα πουλιά που βρέθηκαν στο δρόμο της μετανάστευσης  νεκρά, καθώς πήγαιναν  σε άλλο τόπο για να ζήσουν.

    Έγιναν η καθημερινή τροφή μας για τις επόμενες μέρες. Πήγαμε για φόρτωση και αναχωρήσαμε για το λιμάνι εκφόρτωσης, στη Rijeka της Γιουγκοσλαβίας τότε και δεν έλλειπαν από το τραπέζι μας. Περνώντας   δίπλα στο Κάβο -  Μαλιά, ο λοστρόμος άφησε τα μισά από αυτά που φρόντιζε. Τα υπόλοιπα μισά, τα απελευθέρωσε πλησιάζοντας τις Γιουγκοσλάβικες ακτές. Πίστευε πως μπορεί να βρουν το δρόμο τους και να φθάσουν στο προορισμό τους.  

    Εγώ μετά από τόσα χρόνια, ζητώντας την δικιά μου εξιλέωση, παρακαλώ τους συναδέλφους, σαν βρεθούν στο δρόμο των αποδημητικών πτηνών, ένα πράγμα να κάνουν. ΝΑ ΣΒΗΝΟΥΝ ΤΑ ΦΩΤΑ. Τα πουλιά είναι φίλοι μας και σύντροφοι στο πέλαγος!