Basrah

 

 

                                 Basrah

 

Ξένε φαντάρε, στη πατρίδα μου, γιατί φυλάς σκοπιά

και κάθε γλυκοχάραμα με στήνεις σ’ άσπρο τοίχο?

Των βαρβάρων την χαμένη ανθρωπιά,

να μπορούσα να την πνίξω μ’ ένα στίχο.

 

Από το Colorado, τι ζητάς στην Αραπιά?

Ποιος σου ζήτησε να ‘ρθεις για να τον σώσεις?

Στρατιώτη Αμερικάνε τα καρφιά,

στο δικό σου το κορμί να τα καρφώσεις.

 

Την «σκλαβιά μου», με σκλαβιά δεν την αλλάζω.

Λευτεριά μη μου πουλάς, δεν αγοράζω.

 

 

                                         Basrah Οκτώβρης, 2005.

 

Καλοκαίρι, και το αυγό να ψήνεται στη κουβέρτα. Μετά από πολυήμερο ταξίδι, πλησιάσαμε στη Basrah. Σαν όλα τα πλοία και το «δικό μας», έπρεπε να ελεγχθεί πρώτα και όταν θα εθεωρείτο ακίνδυνο, θα του δινόταν η άδεια πρόσδεσης στη προβλήτα φόρτωσης. Η διαταγή συγκεκριμένη και η εκτέλε ση της υποχρεωτική. Μόνο ο καπετάνιος στη Γέφυρα και ο Α΄ Μηχανικός στο μηχανοστάσιο. Τα υπόλοιπα μέλη του πληρώματος στη πλώρη και ακουμπισμένα στη κουπαστή για να μπορούν να μετρηθούν. Οι καμπίνες όλων ανοιχτές και όλοι οι κλειστοί χώροι του πλοίου. Αφού εξετελέσθη η εντολή, πλησίασε το πολεμικό σκάφος  με πάνοπλο το πλήρωμα του. Ανέβηκαν στο πλοίο κάποιο αξιωματικοί για  τον καθιερωμένο έλεγχο και το σκάφος πλησίασε στη πλώρη μας. Άρχισε το μέτρημα, σύμφωνα με το crew list, που είχε σταλθεί πριν και με τα όπλα να μας στοχεύουν. Μας έψησε ο ήλιος του Περσικού για μια ώρα, μέχρι να τελειώσει ο εσωτερικός έλεγχος και είχαμε κοριζάσει από τη δίψα. Όλα καλά και δέσαμε στο terminal. Όταν άρχισε η φόρτωση, κάποιοι Ναύτες της φρουράς ανέβηκαν χωρίς όπλα, σαν επισκέπτες στο καράβι. Τους κεράσαμε καφέ, coca-cola και φρούτα. Ξεθαρέψαμε. Γίναμε φιλαράκια. Ήταν παιδιά σαν τα παιδιά του τσούρμου μας. Δεν ήταν τόσο «άγριοι» όπως τους βλέπαμε όταν μας στόχευαν με τα όπλα τους στη πλώρη. Έχω κι εγώ ένα ανιψάκι, που υπηρέτησε, σαν και σένα στο Αφγανιστάν, είπα σε κάποιον ξανθομάλλη, για να έρθω πιο κοντά με τη συζήτηση.

Επέζησε? Με ρώτησε,

Ναι, του απάντησα.

A1 well done. He was lucky.

Εσύ γιατί είσαι εδώ?

For five thousand dollars.

Με αποχαιρέτησε και με ευχαρίστησε. Έφθανε κάποιο άλλο πλοίο και έπρεπε να πάει για έλεγχο.  Με σκυφτό το κεφάλι, για κάποιο λόγο που ίσως να γνώριζε, κατέβηκε από το καράβι.  Το νεοαφιχθέν πλοίο πλησίαζε και το πλήρωμα του θα ήταν ποιο τυχερό. Θα γλύτωνε τον καυτό ήλιο στα κεφάλια του, που πιστέψτε με ήταν ανυπόφορος.

Και στα επόμενα ταξίδια, δεν άλλαξε τίποτα. Μόνο που πήραμε μπουκάλια με νερό στη πλώρη.

 

                     Μια ιστορία παλιά, μα όχι ξεχασμένη.

                             Γούβες 24 Μάρτη 2021.