Ναυάγιο

Αγριεμένος ο Ειρηνικός και οι κυκλώνες είναι στο φόρτε τους. Δεν προλαβαίνει να περάσει ο ένας και ακολουθεί ο επόμενος. Ταξιδεύαμε από Αργεντινή με προορισμό την Ιαπωνία. Πρώτο λιμάνι φόρτωσης ήταν το Rosario και κομπλετάραμε στην Bahia Bl;anca.Το φορτίο καλαμπόκι, ως συνήθως. Καλά είχαμε περάσει στα “φιλόξενα” λιμάνια και ήρθε η ώρα να πληρώσουμε τις “αμαρτίες” που είχαμε κάνει. Ο χειμωνιάτικος καιρός στην Αργεντίνα καθυστέρησε τη φόρτωση και άδειασε τις τσέπες μας. Περάσαμε τα στενά του Μαγγελάνου. Ένα πέρασμα όμορφο, σαν έχεις πλοηγό που γνωρίζει τις κακοτοπιές του. Λίγο πριν ανοιχτούμε στον απέραντο ωκεανό, ο πλοηγός μας ευχήθηκε καλό ταξίδι και ικανοποιημένος από τα δώρα του καπετάνιου, τον συμβούλεψε να προσέχει, γιατί δεν είναι καλή εποχή για αυτό το ταξίδι. Μη λυπηθείς μίλια του είπε. Συνέχισε βόρεια, παράλληλα με τις ακτές της Χιλής κι όταν ψηλώσεις, τότε να τραβήξεις για τον προορισμό σου.

Έτσι κι έγινε, αλλά το swell που ερχόταν από τον ωκεανό κι από νησιά του Πάσχα μας διπλάρωσε και ήταν βασανιστικό. Κράτησε κάποιες μέρες και είχαμε βαρεθεί την ξηρά τροφή. Ο μάγειρας, δεν τολμούσε να βάλει κατσαρόλα στη κουζίνα. Αργότερα, μετά από κάποιες μέρες δηλαδή, φθάσαμε στο σημείο που έπρεπε να ακολουθήσουμε την πορεία για το λιμάνι προορισμού. Άλλος δρόμος δεν υπήρχε, αλλά το ραπόρτο του Μαρκόνι δεν ήταν αυτό που θα θέλαμε και κρυφά παρακαλούσαμε. Η περιοχή που θα περνούσαμε έβραζε από τυφώνες.

Έπαιρνε ο Μαρκόνι τα δελτία καιρού κι ο καπετάνιος, σκυφτός πάνω στους χάρτες, κρατούσε σημειώσεις. Το στίγμα του κυκλώνα, την πρόβλεψη μετακίνησης του, την ένταση και δίπλα το όνομα που του είχαν δώσει οι μετεωρολόγοι. Υπολόγισε χρόνο και απόσταση και τρόπο αποφυγής. Αν δεν του έβγαιναν όπως προσδοκούσε, έκανε το σταυρό του και κάπνιζε το ένα τσιγάρο, πίσω από το άλλο.

Πέντε μέρες μας έμεναν ακόμα για να φθάσουμε, υπολογίζοντας απόσταση και ταχύτητα του πλοίου. Τότε έφθασε το κακό χαμπέρι στον δέκτη του ασυρμάτου. Το Μ/V “ΠΑΣ.....” βούλιαξε αύτανδρο. Πένθος βαρύ, θλίψη ανείπωτη και σκέψεις που τρομάζουν, κυρίευσαν το πλήρωμα μας. Ποιος να μιλήσει και τι να πει. Μπροστά στο θάνατο, όλοι σωπαίνουν. Τριάντα δυο άτομα, συνάδελφοι μας και ίσως και γνώριμους, πήρε μαζί του, σ' αυτό το ταξίδι του χαμού. Στερεύουν τα λόγια και ο άδικος χαμός σε πνίγει. Τόσοι άνθρωποι δικοί μας χάθηκαν και πολλοί περισσότεροι θα ντύθηκαν στα μαύρα. Μανάδες, σύζυγοι, παιδιά και πατεράδες. Με δυσκολία κρατάς το δάκρυ. Βρίζεις και παρακαλείς. Κάνεις πέτρα τη καρδιά και συνεχίζεις το ταξίδι. Πρέπει να φθάσεις στο λιμάνι προορισμού, μα οι σκέψεις σου μαχαιρώνουν τη καρδιά. Τόσο βαρύ το τίμημα και τόσα όνειρα πνιγμένα, μες στα βαθιά νερά του παγωμένου ωκεανού.

Έβαλε το στίγμα του ναυαγίου στο χάρτη ο καπετάνιος μας. Εκεί ανάμεσα στα στίγματα των τυφώνων κι έγραψε το όνομα του πλοίου και δίπλα του, ένα σταυρό. Όπως κάνουμε και στα νεκροταφεία, σαν κηδεύουμε κάποιον από τους αγαπημένους μας. Ήταν μόνο εξήντα μίλια μακριά από τις ακτές της Ιαπωνίας και πάνω ακριβώς από την πορεία μας, για το λιμάνι. Πριν λίγες μέρες είχε φθάσει στο ίδιο λιμάνι που πηγαίναμε και εμείς. Στο λιμάνι Kashima της Ιαπωνίας και ήταν τα αμπάρια του φορτωμένα μινεράλι, που είχε φορτώσει στην Αυστραλία.

Με περισυλλογή κι αμίλητοι συνεχίσαμε το ταξίδι. Το άδικο μας έπνιγε. Ο χρόνος αργοκυλούσε, αλλά η κακοκαιρία παρά την πρόβλεψη, καλυτέρευε. Είχε κάνει την ανεπανόρθωτη ζημιά και είχε λουφάξει. Μέχρι να φθάσουμε στο λιμάνι, η Γιαπωνέζικη ακτοφυλακή, είχε τελειώσει τις έρευνες διάσωσης και έκλεινε το φάκελο του ναυαγίου. Total lost έγραψαν και χάθηκαν και οι τελευταίες ελπίδες, που πάντα πεθαίνουν τελευταίες. Μαζί με τους συναδέλφους χάθηκε και το μυστικό του ναυαγίου, γιατί ο κυκλώνας άλλαξε πορεία και δεν είχε περάσει από το μοιραίο στίγμα του.

Καμιά χαρά δεν μας έδωσε ο κατάπλους στο λιμάνι. Χάθηκε η όρεξη για έξοδο και η εκφόρτωση αργή, για τα δεδομένα της Ιαπωνίας. Είκοσι μέρες και δεν τελείωνε, που σε άλλες συνθήκες ήταν ζήτημα δυο ημερών. Έπαιρναν τόσο φορτίο, όσο χωρούσε στις αποθήκες τους τη μέρα και την εικοστή, οι λιμενικές αρχές σταμάτησαν την εκφόρτωση, που κόντευε στο τέλος της. “Ετοιμαστείτε για απόπλου” διέταξαν. “ Έρχεται τυφώνας και θα περάσει από το λιμάνι μας. Για την ασφάλεια του λιμανιού και του πλοίου πρέπει να αναχωρήσετε και θα επιστρέψετε μετά το πέρασμα του”. Εντολή αρχών και τα σκυλιά δεμένα.

Την ίδια εντολή είχαν δώσει και στο “ΠΑΣ....”, όπως μάθαμε. Όπως το βρήκε η εντολή, το έδιωξαν και το έστειλαν να ανταμώσει το Χάρο που ελλόχευε, με ορθάνοιχτο το στόμα. Κανείς δεν σκέφθηκε αν ήταν αξιόπλοο και λόγω της εκφόρτωσης που δυσχεραίνει την αξιοπλοϊα του. Ήταν βέβαια από ότι μάθαμε και παροπλισμένο για χρόνια στην ντάνα της Ελευσίνας, πριν ξεκινήσει για το ύστερο ταξίδι του.

Οι Γιαπωνέζοι εργάτες του λιμανιού, μάζεψαν και πήραν μαζί τους όλα τα μέσα που χρησιμοποιούσαν για την εκφόρτωση. Φορτωτές, φτυάρια και τις σκούπες ακόμη. Το πλήρωμα, χωρίς χρονοτριβή, κλείσαμε τα αμπάρια, γιατί πλησίαζε ο τυφώνας και ο Γιαπωνέζος πιλότος βιαζόταν. Έπρεπε να προλάβει να μας βγάλει στην έξοδο του λιμανιού και να γυρίσει στο σπίτι του ή σε καμιά μπάρα με γκέισες. Τον καημό του αλλουνού ποιος τον εννοεί. Που χρόνος για έλεγχο ευστάθειας και αξιοπλοΐας του πλοίου. Μόνο το βύθισμα με έστειλαν στην αποβάθρα για να πάρω και βασανιστικά κατέβηκα στη προβλήτα. Εκεί έπρεπε να αποφασίσω.

Να ανέβω ή να μην ανέβω στο καράβι. Βλέποντας τους εργάτες να δένουν με σύρματα χονδρά όλα τα μηχανήματα και όλα τα απαραίτητα, η αγάπη για ζωή μου έλεγε τράβα στη πύλη. Λιποτάκτη θα με χαρακτήριζαν αν την περνούσα κι αυτός ο φόβος κέρδισε. Λαχανιασμένος και φοβισμένος βρέθηκα στο κατάστρωμα. Βοήθησα να λύσουμε τους κάβους στη πλώρη και αποπλεύσαμε.

Δεκέμβρης του 1993