Μπάρκο - Ξέμπαρκο

 

Οι μέρες του ξέμπαρκου περνάνε πολύ γρήγορα. Σαν νεράκι γάργαρο στη κατηφόρα και όσο πλησιάζει η μέρα του αποχωρισμού, στερεύει η χαρά και το χαμόγελο από τα χείλη. Το απαραίτητο μπάρκο, σκορπίζει πόνο βαρύ κι αβάσταχτο στα σπίτια μας. Δεν συνηθίζεται ο χωρισμός κι ας τον ζούμε τόσα χρόνια. Ποτέ δεν λιγοστεύει όσα χρόνια κι αν περάσουν κι ας έχει γίνει μια ρουτίνα. Κάθε φορά, είναι σαν την πρώτη φορά που αναγκαστήκαμε να αποχωριστούμε τα αγαπημένα μας πρόσωπα. Στα πρώτα μας μπάρκα, ανύπαντροι ακόμα, τους γονείς μας και τους φίλους. Αργότερα γυναίκα και παιδιά.

Μαύρη η ώρα της ετοιμασίας της βαλίτσας για τα απαραίτητα στα ταξίδια μας, που διαρκούσαν μήνες. Αμίλητοι αλλά και με προσοχή να μη ξεχάσουμε όλα τα χρειαζούμενα. Ρούχα για δουλειά, ρούχα για τις ελεύθερες ώρες. Χειμωνιάτικα και καλοκαιρινά, γιατί αλλάζαμε κλίματα, εποχές και τόπους, στο Βορρά και στο Νότο. Εσώρουχα, ξυριστικά, οδοντόπαστες και νυχοκόπτη για τα νύχια. Χαρτί και φακέλους αλληλογραφίας. Λίγες κασέτες μουσικής και μες στα λιγοστά βιβλία, οι φωτογραφίες των αγαπημένων προσώπων, για να μη τσαλακωθούν στο ταξίδι. Όσοι πίστευαν δεν ξεχνούσαν και το μικρό εικόνισμα του Άϊ Νικόλα, του προστάτη των θαλασσινών. Μόνο σαν ήμαστε σίγουροι πως δεν ξεχνούσαμε τίποτα, κλείναμε τη βαλίτσα και κρύβαμε το δάκρυ στα μάτια μας.

Δεν ξεγελάς τον χρόνο και έρχεται η ώρα του αποχωρισμού. Το βλέμμα αποχαιρετά, σπίτι κι αγαπημένα πρόσωπα. Τους τοίχους με τα κάδρα και το φλιτζάνι του τελευταίου καφέ, πάνω στο τραπέζι. Το ταβάνι με τα φωτιστικά και όλη η φαμίλια ένα κουβάρι, μια αγκαλιά και ένα δάκρυ, που τώρα πια δεν γίνεται να κρατηθεί κρυφό. Το καλά ταξίδια και να προσέχεις, πνίγεται στο κλάμα.

Τα σκυλιά στην αυλή σκύβουν τα κεφάλια τους, περιμένοντας κι αυτά ένα χάδι αποχαιρετισμού.

Ο ταξιτζής μέχρι να φθάσουμε στο αεροδρόμιο, ξέρει από χωρισμούς και οδηγεί γρήγορα και προσεχτικά και δεν ανοίγει καμιά συζήτηση, ούτε για πολιτικά, ούτε για ποδόσφαιρο. Καλό ταξίδι και καλή επιστροφή. Για την ευχή του και από συνήθεια παίρνει τη κούρσα και το καλό φιλοδώρημα και φεύγει για τον επόμενο πελάτη.

Πετάμε στον ουρανό, αλλά ο νους μας στη στεριά. Κουραστικά τα αεροπορικά ταξίδια και τις περισσότερες φορές είναι πολύωρα, μέχρι να φθάσουμε Αμερική, Ιαπωνία ή και Αυστραλία κάποιες φορές. Όταν επιτρεπόταν το κάπνισμα, καπνίζαμε συνέχεια. Όταν απαγορεύθηκε, μπορεί να ελαττώσαμε τον κίνδυνο καρκίνου, αλλά μεγαλώσαμε την ανάγκη να καπνίσουμε.

Στο καράβι, μετά το καλωσόρισμα κάναμε γνωριμία του χώρου της δουλειάς μας. Άλλος στη Γέφυρα, άλλος στη Μηχανή, στο κατάστρωμα κι άλλος στη κουζίνα. Χαρούμενοι οι συνάδελφοι που αντικαταστούσαμε κι από τη στιγμή εκείνη, λογαριάζαμε πότε θα έρθει και η δική μας ώρα, να μας αντικαταστήσουν οι επόμενοι.

Όταν μέναμε μόνοι στη καμπίνα, ταχτοποιούσαμε τα πράγματα της βαλίτσας. Το κάθε πράγμα στη θέση του. Τα ρούχα στη ντουλάπα, τα εσώρουχα και οι κάλτσες στα συρτάρια, τα ξυριστικά στο μπάνιο. Τα βιβλία στο γραφείο όπου υπήρχε και οι φωτογραφίες σε περίοπτη θέση, για να τις βλέπουμε και να κουβεντιάζουμε μαζί τους, στις ατέλειωτες ώρες των ταξιδιών. Το εικόνισμα του προστάτη μας, δίπλα στο μαξιλάρι.

Ο χρόνος στα ταξίδια κυλάει κι ας κυλάει βασανιστικά αργά, αντίθετα ακριβώς από ότι στο ξέμπαρκο, που κυλάει δίχως φρένα. Το ένα λιμάνι αφήνουμε, το άλλο πιάνουμε. Οι μήνες περνούν και περιμένουμε τους αντικαταστάτες και την χαρά που θα μας φέρουν. Η βαλίτσα για την επιστροφή ετοιμάζεται σε χρόνο ρεκόρ. Όλα τα πράγματα ανάκατα. Μόνο τις φωτογραφίες προσέχουμε πάντα και τις φροντίζουμε ανάλογα.

Δέκα μήνες πέρασαν και σε τούτο το καράβι. Καλά ή κακά, δεν έχει σημασία. Πέρασαν και τώρα κατεβαίνω τη σκάλα. Καλά ταξίδια να έχει και χωρίς εμένα. Κουνάω το χέρι και αποχαιρετώ πλοίο και πλήρωμα. Είναι κι αυτή μια ώρα ανάμεικτων συναισθημάτων. χαίρεσαι που φεύγεις, αλλά λυπάσαι που αφήνεις συναδέλφους κι ένα κομμάτι της ζωής σου, να ταξιδεύει στα πέλαγα του κόσμου.

Δεν συγκρίνεται η επιστροφή η επιστροφή στο σπίτι με το φευγιό από το σπίτι. Όλα έχουν άλλο χρώμα και το ταξίδι με το αεροπλάνο, δεν σε κουράζει. Ψωνίζεις με χαρά δώρα για τα αγαπημένα σου πρόσωπα, στα duty free των αεροδρομίων και ονειρεύεσαι το αγκάλιασμα και το καλωσόρισμα της επιστροφής.

Το σπίτι γεμίζει χαρά. Τα φώτα όλα αναμμένα σαν σε γιορτή. Το άδειο πιάτο που σε περίμενε μήνες, γεμίζει ξανά. Τα παιδιά έχουν μεγαλώσει. Πόσο γρήγορα στ' αλήθεια, μεγαλώνουν τα παιδιά σαν λείπεις! Η Μάνα τους, ξεχνά το ρόλο του πατέρα και νοιώθει ευτυχισμένη, στην αγκαλιά που της είχε λείψει. Ο βασιλικός και το γιασεμί μοσχοβολάν ε στην αυλή και τα σκυλιά κουνάνε την ουρά τους. Το ξέμπαρκο είναι η χαρά, που μας στερεί το μπάρκο.

Μάης του 1994

φρεσκαρισμένο Δεκέμβρης του 2020

(στην εποχή της καραντίνας)