Ναυάγιο

 

Αγριεμένος ο Ειρηνικός και οι κυκλώνες είναι στο φόρτε τους. Δεν προλαβαίνει να περάσει ο ένας και ακολουθεί ο επόμενος. Ταξιδεύαμε από Αργεντινή με προορισμό την Ιαπωνία. Το φορτίο καλαμπόκι, ως συνήθως. Καλά είχαμε περάσει στην Bahia Blanca και ήρθε η ώρα να πληρώσουμε τις αμαρτίες που είχαμε κάνει. Περάσαμε τα στενά του Μαγγελάνου. Ένα πέρασμα όμορφο, σαν έχεις πλοηγό που γνωρίζει τις κακοτοπιές του. Λίγο πριν ανοιχτούμε στον απέραντο ωκεανό, ο πλοηγός μας ευχήθηκε καλό ταξίδι και ικανοποιημένος από τα δώρα του καπετάνιου, τον συμβούλεψε να προσέχει, γιατί δεν είναι καλή εποχή για αυτό το ταξίδι. Μη λυπηθείς μίλια του είπε. Συνέχισε βόρεια, παράλληλα με τις ακτές της Χιλής κι όταν ψηλώσεις, τότε να τραβήξεις για τον προορισμό σου.

Έτσι κι έγινε, αλλά το swell που ερχόταν από τον ωκεανό κι από νησιά του Πάσχα μας διπλάρωσε και ήταν βασανιστικό. Κράτησε κάποιες μέρες και είχαμε βαρεθεί την ξηρά τροφή. Ο μάγειρας, δεν τολμούσε να βάλει κατσαρόλα στη κουζίνα. Αργότερα, μετά από κάποιες μέρες δηλαδή, φθάσαμε στο σημείο που έπρεπε να ακολουθήσουμε την πορεία για το λιμάνι προορισμού. Άλλος δρόμος δεν υπήρχε, αλλά το ραπόρτο του Μαρκόνι δεν ήταν αυτό που θα θέλαμε και κρυφά παρακαλούσαμε. Η περιοχή που θα περνούσαμε έβραζε από κυκλώνες.

Έπαιρνε ο Μαρκόνι τα δελτία καιρού κι ο καπετάνιος, σκυφτός πάνω στους χάρτες, κρατούσε σημειώσεις. Το στίγμα του κυκλώνα, την πρόβλεψη μετακίνησης του, την ένταση και δίπλα το όνομα που του είχαν δώσει οι μετεωρολόγοι. Υπολόγισε χρόνο και απόσταση και τρόπο αποφυγής. Αν δεν του έβγαιναν όπως προσδοκούσε, έκανε το σταυρό του και κάπνιζε το ένα τσιγάρο, πίσω από το άλλο.

Πέντε μέρες μας έμεναν ακόμα για να φθάσουμε, υπολογίζοντας απόσταση και ταχύτητα του πλοίου. Τότε έφθασε το κακό χαμπέρι στον δέκτη του ασυρμάτου. Το Μ/V “ΠΑΣΙΘΕΑ” βούλιαξε αύτανδρο. Πένθος βαρύ, θλίψη ανείπωτη και σκέψεις που τρομάζουν κυρίευσαν το πλήρωμα μας. Ποιος να μιλήσει και τι να πει. Μπροστά στο θάνατο, όλοι σωπαίνουν. Τριάντα δυο άτομα, συνάδελφοι μας και ίσως και γνώριμους, πήρε μαζί του, σ' αυτό το ταξίδι του χαμού. Που να βρεις λόγια αυτή την ώρα να μιλήσεις? Ποιον να κλάψεις πρώτα? Τους πνιγμέ νους, τις μανάδες, τις γυναίκες ή τα μικρά τους τα παιδιά? Δεν είναι δυνατόν να το πιστέψει ανθρώπου νους. Τόσα όνειρα να πάνε χαμένα, μες στα βαθιά νερά του παγωμένου ωκεανού.

Πριν λίγες μέρες είχε φθάσει στο ίδιο λιμάνι που πηγαίναμε και εμείς. Στο λιμάνι Kashima της Ιαπωνίας και ήταν τα αμπάρια του φορτωμένα μινεράλι, που είχε φορτώσει στην Αυστραλία. Έβαλε το στίγμα του ναυαγίου στο χάρτη ο καπετάνιος. Εκεί ανάμεσα στα στίγματα των κυκλώνων και το όνομα του πλοίου κι ένα σταυρό. Όπως κάνουμε και στα νεκροταφεία, σαν κηδεύουμε κάποιον από τους αγαπημένους μας. Ήταν μόνο εξήντα μίλια μακριά από τις ακτές της Ιαπωνίας και πάνω ακριβώς από την πορεία μας, για το λιμάνι.

Με περισυλλογή κι αμίλητοι συνεχίσαμε το ταξίδι. Το άδικο μας έπνιγε. Ο χρόνος αργοκυλούσε, αλλά η κακοκαιρία παρά την πρόβλεψη, καλυτέρευε. Είχε κάνει την ανεπανόρθωτη ζημιά και είχε λουφάξει. Μέχρι να φθάσουμε στο λιμάνι, η Γιαπωνέζικη ακτοφυλακή, είχε τελειώσει τις έρευνες διάσωσης και έκλεινε το φάκελλο του ναυαγίου. Total lost έγραψαν και χάθηκαν και οι τελευταίες ελπίδες, που πάντα πεθαίνουν τελευταίες. Μαζί με τους συναδέλφους χάθηκε και το μυστικό του ναυαγίου, γιατί ο κυκλώνας άλλαξε πορεία και δεν είχε περάσει από το μαύρο στίγμα του.

Καμιά χαρά δεν μας έδωσε ο κατάπλους στο λιμάνι. Χάθηκε η όρεξη για έξοδο και η εκφόρτωση αργεί για τα δεδομένα της Ιαπωνίας. Είκοσι μέρες και δεν τελείωνε, που σε άλλες συνθήκες ήταν ζήτημα δυο ημερών. Έπαιρναν όσο χωρούσε στις αποθήκες τους τη μέρα και την εικοστή, οι λιμενικές αρχές σταμάτησαν την εκφόρτωση, που κόντευε στο τέλος της. Ετοιμαστείτε για απόπλου διέταξαν. Έρχεται κυκλώνας και θα περάσει από το λιμάνι. Για την ασφάλεια του λιμανιού και του πλοίου πρέπει να αναχωρήσετε και θα επιστρέψετε μετά το πέρασμα του κυκλώνα. Εντολή αρχών και τα σκυλιά δεμένα.

Την ίδια εντολή είχαν δώσει και στο “ΠΑΣΙΘΕΑ”. Όπως το βρήκε η εντολή, το έδιωξαν και το έστειλαν να ανταμώσει το Χάρο που ελλόχευε, με ορθάνοιχτο το στόμα. Κανείς δεν σκέφθηκε αν ήταν αξιόπλοον και λόγω της εκφόρτωσης που δυσχεραίνει την αξιοπλοϊα του. Ήταν βέβαια από ότι μάθαμε και παροπλισμένο για χρόνια στην ντάνα της Ελευσίνας, πριν ξεκινήσει για το ύστερο ταξίδι του.

Οι Γιαπωνέζοι εργάτες του λιμανιού, μάζεψαν και πήραν μαζί τους όλα τα μέσα που χρησιμοποιούσαν για την εκφόρτωση. Φορτωτές, φτυάρια και τις σκούπες ακόμη. Το πλήρωμα, χωρίς χρονοτριβή, κλείσαμε τα αμπάρια, γιατί πλησίαζε ο κυκλώνας και ο Γιαπωνέζος πιλότος βιαζόταν. Που χρόνος για έλεγχο ευστάθειας και αξιοπλοΐας του πλοίου. Μόνο το βύθισμα με έστειλαν στην αποβάθρα για να πάρω.

Να ανέβω ή να μην ανέβω με βασάνισε μια σκέψη, βλέποντας πως συρματόδεναν τα εργαλεία και τα ασφάλιζαν οι εργάτες στη προβλήτα. Λιποτάκτη θα με χαρακτήριζαν αν δεν ανέβαινα, προς το πιθανόν χαμό αν έκανα το δεύτερο. Λαχανιασμένος και φοβισμένος βρέθηκα στο κατάστρωμα. Βοήθησα να λύσουμε τους κάβους στη πλώρη και αποπλεύσαμε.

Δεκέμβρης του 1993

Φρεσκαρισμένο Δεκέμβρη του 2020

(στην εποχή της καραντίνας)