Το Μυστικό

Από παιδί ταξίδευα στις θάλασσες του κόσμου

και ξέχασα τις μυρωδιές, βασιλικού και δυόσμου.

Και τώρα γέρο Ναυτικός, πάλι χαράσσω ρότες,

σαλπάρω με τα όνειρα, μα είναι κι αυτά προδότες.

Τη μια στη Κίνα βρίσκομαι, την άλλη στο  Βραζίλι
μα με εφιάλτη με ξυπνούν, όλοι οι πνιγμένοι φίλοι.

Όλους αυτούς που έστησε, ο Χάροντας καρτέρι

και χάθηκαν στα πέλαγα, χωρίς να γίνουν γέροι.

"Δάκρυ μη βγάλεις  αδελφέ, πάρε αυτό να δώσεις.

Είναι το δαχτυλίδι μου, αλλά μη με προδώσεις.

Παρ' το και δωσ' το, μα μη πεις ποτέ σου την αλήθεια,

μη δώσεις στη κοπέλα μου, καημό πικρό στα στήθια. 

Πες της πως ήμουν μέθυσος ή και χασισοπότης,

και η αγάπη ψεύτικη, τρέλα ήταν της νιότης.

Πες της πως την απάτησα, με μια μικρή στ’ Αλγέρι,

να με μισήσει επιθυμώ, για να ‘βρει άλλο ταίρι.

Δεν θέλω μαύρη φορεσιά, για μένα να φορέσει

κράτα το μυστικό κρυφό, μη κλάψει και πονέσει".

Ξυπνώ και λέω με όνειρα, ποτέ μη ταξιδέψεις,

γιατί ξυπνούν τα μυστικά και πως να τα μερέψεις.

                                                             Απρίλης 2016