Ένας απόμαχος της θάλασσας μονολογεί

 

Από μικρός ταξίδευα, στις θάλασσες του κόσμου,

για να σου πω πως πέρασα, λιγάκι χρόνο δόσμου.

Πολλές πατρίδες γνώρισα, μα τη δικιά μου όχι,

λίμνες, ποτάμια και λιμάνια ξωτικά.

Τα όνειρα μου έμειναν, νεκρά στη τεφροδόχη,

που σκόρπισε ο άνεμος σαν τα αερικά.

Τα όνειρα που έπλεκα, οργιά με την οργιά

και στων κυκλώνων την οργή, τα ‘χα παρηγοριά.

Χρόνια σαράντα πρόσμενα, στη σύνταξη να φθάσω,

παλεύοντας με κύματα και με τον Ποσειδώνα

κι ήλπιζα πως τις στέρησες , σαν γέρος θα ξεχάσω,

μα ότι ποθούσα έσβησε ωσάν τα καπνογόνα.

Μια βάρκα στα γεράματα, ήθελα να αποκτήσω,

χωρίς κοντράτα κι όρντινα το Αιγαίο να γυρίσω.

Στο Ιόνιο και Κρητικό, μόνος μου να σαλπάρω,

και συντροφιά στα πέλαγα, να έχω φίλο γλάρο.

Την Αμοργό, τα Κύθηρα, τη Τζια και Θηρεσία,

Σέριφο, Σάμο, Σίκινο, Τήνο και Ικαρία,

στους χάρτες των ονείρων μου, ε-χάραζα τις ρότες,

μα κυβερνήτες κάνανε και τα όνειρα προδότες.

Στη Ζάκυνθο, στη Κέρκυρα, Λευκάδα και Ιθάκη,

δεν θα βρεθώ γιατί έσπασαν, του ονείρου μου το διάκι.

Τη σύνταξη μου κλέψανε και τ’ όνειρο εχάθη,

σαν ναυαγός συνάδελφος, με στο βυθού τα βάθη.

“Καιρός φέρνει τα λάχανα, καιρός τα παραπούλια”,

πάει ο καιρός που παίζατε στη πλάτη μου νταούλια.

Τώρα σηκώνω φλάμπουρο, στο νου μου το κατάρτι,

κι άλλη πορεία χάραξα, στου δίκιου μου το χάρτη.

Στις εκλογές το όνειρο, εκδίκηση θα πάρει.

Εσάς που το σκοτώσατε, σας πήρα πια χαμπάρι.

Μάης 2023