Στεριανές Σειρήνες

 

Μέρες πολλές ταξίδευα με κόντρα τον καιρό,

να γράψω αυτά που πέρασα, το ξέρω δεν μπορώ.

Ταξίδι στον ωκεανό με συντροφιά τ’ αστέρια

και στων κυμάτων τις κορφές, μια ύπαρξη αιθέρια.

Στη μοναξιά μου έδινα χρώμα με φαντασία

και έπλαθε του πόθου μου, πάντοτε τον σωσία.

Ξεχνούσα μπόρες, κίνδυνους και έκανα κουράγιο

τα μίλια πως λιγόστεψαν, να φθάσω στο μουράγιο.

Κι άλλο ταξίδι πέρασε και φάνηκε η στεριά,

μα τη σειρά τους πρόσμεναν, στη ράδα άλλα σκαριά.

Ο καπετάνιος διάλεξε στίγμα για να φουντάρει,

και θα προσμένει άδικα, η νια στη Ζανζιβάρη.

Στο πέλαγο ήμουν φυλακή, στη ράδα φυλακισμένος

και στο πρυμιό το άλμπουρο, με μια κλωστή δεμένος.

Δίχως να κάνω έγκλημα μ’ έχουν καταδικάσει,

μα θα γυρίσει κι ο τροχός και η κλωστή θα σπάσει.

Σαν θα πατήσω στη στεριά, θα βγω να μπερμπατέψω,

τις στέρησες της θάλασσας, στη Γη θα τις γυρέψω.

Θα βρω σε στέκια λιμανιού, τις στεριανές Σειρήνες,

που ο γέρο Ναύτης έλεγε, γιατρεύουν σκοτοδίνες.