Στ’ απόνερα
που άφηνε, πίσω της η προπέλα,
έπνιγα
χρόνια τον καημό, που ‘χα για μια κοπέλα.
Βουβός ήταν
ο πόνος μου, βαθύ ήταν το σαράκι
και στα
ταξίδια πουθενά, δεν βρήκα την Ιθάκη.
Όταν ο
Ναύτης στέκεται, αμίλητος στη πρύμη
κάνει το
πόνο αμανέ και τον καημό ταξίμι.
Σαλπάρει ο
νους του νοερά και μόνος ταξιδεύει,
αλλού πάνε
τ’ απόνερα κι αλλού η καρδιά οδεύει.
13 Μάη 2016
