Συνταξιούχος
μπάρκαρα ,σε φορτηγό καράβι,
μα με
κρατούσαν στη στεριά, δεμένο σάπιοι κάβοι.
Κρίμα δεν έχω
δύναμη, τους κάβους για να σπάσω
και στα
λιμάνια που ποθώ, πάλι να ξαναπιάσω.
Βρε καβοδέτη
αμόλησε, αυτούς τους σάπιους κάβους,
τα όνειρα μου
μη κρατάς, δεμένα σαν τους σκλάβους.
Γέρικο είναι
το σκαρί, μα το όνειρο μου νέο,
τα όνειρα
μου δεν γερνούν, όσο θα αναπνέω.
Μόλα τους
κάβους να χαρείς, το πλοίο να σαλπάρει,
Ναύτης κι
απόψε στο όνειρο και θέλει να μπαρκάρει.
Σε θάλασσες
και ωκεανούς , ποθεί να ταξιδέψει,
με τη
γοργόνα ζεμπεκιά, γουστάρει να χορέψει.
Θέλει να
ζήσει τα παλιά, σε άλμπουρα να ανέβει,
να βρει
αιτία κι αφορμή, που τώρα τον παιδεύει.
Να δει γιατί
του στέρησαν, χαρές που ‘χε δουλέψει,
και ποιος
γιατί τη σύνταξη, τώρα του έχει κλέψει.
Μη νοιάζεσαι
αν θα πνιγεί, μπορεί και να το θέλει,
γιατί μόνο
το θάνατο, διαλέγουμε εν τέλει.
Αν τον
πνιγμό ε-διάλεξε, τους κάβους ας του λύσεις,
μα κάποιοι
τον οδήγησαν κι αυτούς να τιμωρήσεις.
Την
τελευταία πεθυμιά, του Ναύτη μη στερήσεις,
κούνα του το
μαντήλι σου, για να τον χαιρετήσεις.
Λάθος ταξίδι
διάλεξε, μα αυτό μόνο ορίζει,
το άδικο ο
Θάνατος, ποτέ δεν το ξορκίζει.
Είναι η ζωή
πολύ γλυκιά κι ο θάνατος μαυρίλα,
κι όταν το
θάνατο ζητάς, είναι η ζωή ξευτίλα.
Κανείς το Χάρο δεν ποθεί, να ρθει για να τον πάρει,
ούτε ταξίδι
του χαμού, ψάχνει για να μπαρκάρει.
Μια σκέψη
έκανα τρελή, να δω πως θα αντιδράσουν,
Όλοι αυτοί που οδηγούν τα όνειρα στη ξέρα,
Κι ας
ξέρω για τρελό, αυτοί θα με περάσουν ,
γιατί δεν
έζησαν ποτέ, Ναύτες σε μια γαλέρα.
2 Απρίλη 2018
